Масалан, имруз хам мо мебинем, ки бастаи асосии моли революцияи мадании Хитой бояд бо ранги сурхи устувор баста шавад.Ин инъикоси даврони бастабандии мол ва хусусияти замони мол аст.Аммо маънои банду басти замонавӣ ба маънои васеъ зикр ва баррасӣ мешавад.Хисси муосирро сатхи зиндагии мардум ва консепсияхои эстетики муайян мекунад.Ман фикр мекунам муосир;аз сатҳи эстетикии мо берун аст ва одамоне, ки ба қабули чизҳои нав майл надоранд, ҳисси муосир қобили қабул нест.
Аммо, хушбахтона, ҳоло ҳисси навоварӣ вуҷуд дорад, ки ҳамеша дар Амрико решаи амиқ дорад.Барои инкишоф додани одамоне, ки аллакай аз навоварӣ огоҳанд, чизе нест.Пас, мо бояд ба чизҳои нав ва ғояҳои нав кушода бошем.Ҳамин тавр, ҳоло баъзе тарҳҳои хеле пешрафта тадриҷан қабул карда шуданд.Вале мо дар як вакт чизхои навро кабул карда, унсурхои анъанавиро фаромуш карда наметавонем.
Таърихи қуттиҳои бастабандӣ, қуттиҳои бастабандӣ истилоҳи умумии раванди ҳамлу нақл, нигоҳдорӣ ва фурӯш, яъне ҳифзи мол ва шиносоӣ, осонтар ҳангоми фурӯш, яъне зарфи боркаши мушаххаси моли, мавод ва воситахои ёрирасон ва гайра тавре сохта шудаанд, ки ба молхои дохилй зарар нарасонанд.Ҳанӯз дар миёнаҳои асри 18 қуттии бастабандии ашёи миёна ва дараҷаи олӣ низ ба вуҷуд омада буд.Маҳз он вақт ҳадафи қуттӣ истифодаи ибтидоӣ барои ҳифзи объект дар транзит буд.
Ҳамин тавр, аввалин қуттиҳои бастабандии мол танҳо қуттиҳо барои бехатарии объектҳо буданд.Дар ибтидои асри нуздаҳум, молҳо ба шукуфоии бесобиқаи бозор ба усулҳои яклухт ва чаканаи мол ворид шуданд.Ин аст, ки баъзе аз фурӯшандагони камхарҷ молро бе бастабандӣ сохтан гирифтанд!Рафтори тоҷирон боиси он гардид, ки истеҳсолкунандагон ҳиссаи бозорро зуд аз даст доданд.Дар натиҷа, истеҳсолкунандагон фаҳмиданд, ки молҳои арзон низ барои таъмини сифати маҳсулот бастабандӣ лозиманд.Он вақт дар бораи қуттиҳои бастабандӣ фаҳмиши муайян вуҷуд дошт.Бо вуҷуди ин, ҳадафи қуттӣ ҳифзи мол буд, ки вазифаи аввалини бастабандӣ буд.Банду басти берунӣ ягона буд ва ба ҳамон намуна пайравӣ мекард.